O tym jak Matka Córkę

Prolog: Posty przed- i po-porodowe mojej domówki ukazały się w internetach. Niestety strona, na której je opublikowałam przestała istnieć. Chciałam je tu do siebie przekleić, ale pechowo rozkraczył mi się laptop - przekleję je więc, gdy już staruszek wróci zreanimowany. Tymczasem piszę od nowa. Z perspektywy jednego roku.

--------------------------------------------------

Ja nie wiem, w którym momencie zaczęłam sobie wyobrażać poród domowy. Nie pamiętam co mnie do tego przekonało, ale jedno jest pewne - w lipcu, czyli w trzecim miesiącu, miałam już dogadaną położną i nie było siły, która potrafiłaby mnie od tego tematu odciągnąć.

Po Starszaku nie chcieliśmy mieć dzieci, choć wcześniej z Małżonem marzyliśmy o dużej rodzinie. Ciąża z Olgą była bardzo planowana, oczekiwana, poród mimo wszystko do najgorszych nie należał - jednak nie potrafiliśmy się zdecydować na kolejne dziecko. Może byliśmy za młodzi, może moment był nie do końca odpowiedni (a który jest?), może moje ciążowe hormony nie spotkały się ze zrozumieniem takim, jakiego bym oczekiwała. W każdym razie - coś nie zadziałało. 

Kiedy po kilku latach podjęliśmy decyzję, że jednak chcemy rodzeństwo dla naszej Jedynaczki, moja ustabilizowana tarczyca nagle zaczęła robić numery. Miałam poważne problemy zdrowotne i lekarka powiedziała, że jeśli zajdę w ciążę przy takim poziomie hormonów to będzie cud. No cóż, nie myliła się. Cud kończy dziś R O K.

W maju miałam odwiedzić koleżankę w Londynie. Odwołałam jednak wyjazd i jak się później okazało, w terminie kiedy planowałam picie piwa w mglistej stolicy Anglii, miałam pierwszą od dawna owulację. Nie przeszkodziło to jednak mojemu organizmowi dowalić krwawienia, które wzięłam za okres, i z winem pod pachą pojechałam do mojej Mamy urżnąć się zawodowo z okazji naszego święta.

Późniejsze wydarzenia niczym klatki z filmu. Piję drina na weekendowym wyjeździe i robi mi się niedobrze. Test, dwie kreski. Radość. Ginekolog. Za wcześnie. Najdłuższe dwa tygodnie. Usg. Serduszko. A potem 19 tygodni wyciętych z życiorysu na poważne rozmowy z wielką muszlą. Ciąża fizjologiczna. Chodzę do położnej. Na warsztatach poznaję Agnieszkę Maciąg, która urodziła w domu. To ostatecznie daje mi kopa, że TAK, że tego chcę, że tak właśnie będzie najlepiej. Że urodzę we własnym mieszkaniu.

Dalia rodzi się w domu. Ale nie z położną, która obiecała mi pomoc przy porodzie. Ona zostawia mnie samą w 37. tygodniu. Rzutem na taśmę znajduję nową, położną przez duże P, i dziś wierzę, że tak po prostu musiało być, że to było najlepsze dla nas. 

Rodzę bez żadnych internwencji, bez widowni, bez zbędnych słów. Obracam się do córki a Położna mówi "Spórz, tylko szybko, bo zaraz znikną - jaka natura jest mądra" i pokazuje mi woskowe koreczki zatykające miniaturowe uszka. Jestem totalnie rozklejona. Dalia jest czysta, śliczna, tylko moja. Leżymy golutkie razem przez wiele godzin.

Własne łóżko, rosól ugotowany przez Małżona i powrót Starszaka z przedszkola. Jej wielkie "Łaaaał... to moja siostrzyczka!" <3

Poród zmienia życie, świat, nas samych.. Nic mi nigdy nie dało takiej siły, takiej wewnętrznej mocy jak narodziny Drugiej Córki. To była eksplozja miłości, radości, całkowite spełnienie. Córko, dałaś mi tak wiele! Ty mała istoto, jak tego dokonałaś? Przewartościowałaś wszystko. Dokopałaś się do najgłębiej ukrytych we mnie pokładów ciepła. Zmieniłaś mnie na lepsze. Dziękuję za ten rok i patrzę z radością w przyszłość, 

Dziś mija pierwsze 365 dni Twojego życia, oglądam się przez ramię i łzy kapią mi ze wzruszenia. Wszystko dzieje się za szybko...