Koniec przedszkolaka

Właśnie dziś skończyła się przygoda z Akademią Maluszka. Olga była tam pierwszym przedszkolakiem, bo to była świeżutka, nowiutka placówka rozpoczynająca działalność. Był maj 2012, Olga miała 2,5 roku. Przez pierwszy tydzień spędzała tam 5-6 godzin, a że od razu się zaaklimatyzowała i bardzo jej się tam spodobało - to po co miała przejmować się tak przyziemną kwestią jak jedzenie? Nie jadła nic. NIC. Po prostu. Szok, niedowierzanie, a jednak przeżyła. Nikt jej do niczego nie zmuszał, pojawiły się inne dzieci i nagle wszystko zaczęło smakować. Nawet szpinak (w to uwierzyć najciężej, chyba poproszę o nagranie z monitoringu).

Nauczyła się wiele, zawiązała przyjaźnie i nawet jedno pierwsze, przedszkolne love ("mamooo, ale Wojtek nie chce się ze mną bawić i na dodatek traktuje mnie jak konia!" wtf?!). Miała dwa Bale Karnawałowe, wycieczki do parków, brykanie na placu zabaw. Przetrwała zabawy z pluszowym kotkiem podczas leżakowania; raz nawet gdy kotka brakło znalazła mu zastępstwo w postaci plastikowego klocka. Taaak, tak, moja starsza córka odkryła, w jaki sposób bycie dziewczynką może być przyjemne;)

Pożegnanie urządzili jej z pompą. Była korona ze sreberka, kwiaty z bibuły, balony i kosz laurek od innych przedszkolaków. Książki, kolorowanki, kredki. Matka piekła dzień wcześniej babeczki, dla chłopców w niebieskich papilotach, dla dziewczynek w różowych. Rano dostałam misje zaplecenia najpiękniejszego warkocza ever, a deszcz za oknem spowodował smuteczek, bo nie można było założyć pięknej sukni...

Nagromadzenie pozytywnych emocji u tego mojego małego wrażliwca wywołał reakcję obronną - orzygoliła się cała, bidulinka, a w domu leżała do wieczora na kanapie jak pies Pluto oglądając bajkę i popijając orsalit. 

Teraz wakacje, a od września - z e r ó w k a. Nowe miejsce, nowi przyjaciele, nowe otoczenie. Po drugiej stronie ulicy. Będziemy ją zaprowadzać w kapciach.