Matka Natura karmi piersią

O karmieniu piersią powiedziano i napisano już chyba wszystko. A jednak wciaż napływają nowe fakty, robione są kolejne badania. Z dnia na dzień wiemy coraz więcej i wydawałoby się, że powinniśmy coraz bardziej doceniać naturalne karmienie. Niestety wokół karmienia piersią narosło tyle mitów, tyle błędnych informacji jest nadal w obiegu - często młode mamy bombardowane są sprzecznymi informacjami z mediów, od położnych i koleżanek. Praktycznie każda kobieta po porodzie podejmuje próbę karmienia - po pół roku na piersiowym froncie pozostaje ich ok.10%.

W XXI wieku, w wyniku postępu i rozwoju, wszystko co robimy zostało zmodyfikowane - niewiadomo już co tak naprawdę jest naszą naturalną, ludzką potrzebą. Począwszy od porodu, poprzez karmienie i wychowanie dziecka. Wmówiono nam, kobietom, że nie potrafimy tego wszystkiego zrobić same, że potrzebujemy sztabu ludzi i mnóstwa gadżetów. Nie wierzymy już we własne siły, zdajemy się na pomoc z zewnątrz. Wiedza kobiet na temat własnego ciała, przekazywana z matki na córkę została podważona, a zastąpiła ją ta medyczna, wyprodukowana w szpitalach i uniwersytetach (zwykle kierowanych przez mężczyzn). W naszym kraju wciąż prym wiedzie instytucja "pana doktora", położna to ktoś między pielęgniarką a salową. Pomijamy ich wiedzę i doświadczenie - choć zwykle to one prowadzą porody i to one zajmują się młodymi matkami podczas ich pierwszych kroków na mlecznej drodze. Kiedyś istniała instytucja akuszerki, od której kobiety czerpały wiedzę na temat ciąży, porodu, połogu i laktacji. W dzisiejszych czasach nieśmiało wychodzą przed szereg doradcy laktacyjni oraz promotorzy karmienia piersią.

Wszystkie trzy mamy tworzące ten cykl artykułów o naturalnym rodzicielstwie, karmiły i właściwie nadal karmią piersią. Jest to więc temat niezwykle nam bliski, ale cieszę się, że to ja mogłam o tym napisać. Mam dwie córki i dwa skrajnie różne doświadczenia z karmieniem naturalnym.

Mój pierwszy poród nie skończył się przystawieniem córki do piersi, choć ta ewidentnie pełzała po moim brzuchu w odpowiednim kierunku. Ale ja nie wiedziałam co robić, nikt też mi nie pomógł - miałam wrażenie, że cała widownia zgromadzona w sali porodowej tylko czeka aż pozwolę zabrać dziecko do ważenia. Pierwszy raz przystawiłam ją na sali poporodowej, zassała elegancko, bolało jak diabli. Nie wiedziałam czy mam mleko, czy dobrze przystawiam - zostawiono mnie samą. Gdy zgłosiłam ból otrzymałam radę "proszę kupić silikonowe kapturki" (a zaraz potem przyniesiono mi gotowe mleko modyfikowane). Bzdury straszne, ale musiałam urodzić drugie dziecko, by się o tym przekonać. Przypominam sobie, że moja szpitalna współlokatorka miała tyle mleka, że ściągała je i wylewała do umywalki, bo nie było możliwości przechowywania, a jej synek nie nadążał z jedzeniem. Dlaczego nikt nie zaproponował tej kobiecie wykarmienia połowy oddziału noworodkowego? Myślę, że spokojnie dałaby radę. Ja natomiast kolejne tygodnie robiłam sobie z sutków butelkę, ale mimo to nie poddawałam się! Córka zasysała, widziałam, że mleko leci. Jednak kierowana mądrymi radami wprowadziłam harmonogram karmień co trzy godziny, nigdy też nie pozwalałam zbyt długo "wisieć przy cycu". Zaczęły się problemy z zatorami, miałam zapalenie piersi. Zamiast przystawiać dziecko skupiłam się na laktatorze i kapuście. Gwoździem do trumny karmienia była wizyta u pediatry. Lekarka stwierdziła, że te moje wielkie piersi są tylko takie duże, a mleka w nich nie ma. Dziecko nie przybierało na wadze - ale nie było czasu na zastanowienie się "dlaczego", bo poczekalnia pełna była ludzi... Dostałam nakaz karmienia mlekiem modyfikowanym pod groźbą zgłoszenia sprawy opiece społecznej. Wróciłam do domu i bardzo płakałam. Nadal podawałam pierś w silikonowym kapturku, a potem butelkę. Aż w końcu nadszedł siodmy miesiąc i moja córka nie chciała już więcej pić mojego mleka. 

Jest bardzo niewiele kobiet, które nie mogą podjąć karmienia piersią po porodzie. Jest ich mniej niż 1%. Do tej grupy należą matki bedące nosicielkami wirusa HIV lub HTLV, te, które przyjmują niektóre leki np. podczas chemioterapii oraz te, których dzieci cierpią na galaktozemię (nieprawidłową przemianę laktozy). Coraz więcej dzieci rodzi się przez cesarskie cięcie, wiele porodów stymuluje się używając syntetycznej oksytocyny. To zakłóca fizjologię karmienia zarówno po stronie mamy jak i dziecka, które może mieć trudności z prawidłowym uchwyceniem piersi. Do tego dochodzi brak fachowego wsparcia na oddziale położniczym - kobiety zaczynają szukać innego rozwiązania, a niestety zbyt rzadko jest to skorzystanie z pomocy doradcy laktacyjnego spoza szpitala. Również pediatrzy, nie wszyscy, ale jednak wciąż zdecydowana większość, nie posiadają wystarczającej wiedzy na temat laktacji i traktują młode matki w sposób, jaki opisałam wyżej na własnym przykładzie...

Przy drugim porodzie, domowym, zawzięłam się. Czułam, że ze Starszakiem coś zostało nam odebrane i podświadomość mówiła mi, żebym teraz się nie poddawała. Było mi łatwiej, ponieważ poród domowy ma jedną wielką zaletę - brak personelu. Moja położna akceptowała wszystkie moje wybory. Nie było buteleczek z gotowym mlekiem, było za to 100% czasu dla mnie i dla mojej drugiej córki. Z jej pomocą przystawiłam Młodą do piersi. Nie było kolorowo - początki tego bloga to opisy krwawych przygód cycowych. Przy każdym karmieniu mówiłam, że widzę "miliony złotych monet" przed oczami. Miałam poranione sutki, które przy karmieniu na żądanie nie miały czasu się zagoić. Wytrzymałam tydzień, chyba nawet niecały, i dotarłam do momentu "albo doradca laktacyjny albo pucha mleka". Zadzwoniłam rano, po południu już miałam wizytę. Przyjechała do mnie wspaniała kobieta, dzięki której karmię do dziś. Wystarczyła zmiana pozycji - Młoda zbyt płytko łapała brodawkę, dlatego zdzierała mi sutki. Wizyta kosztowała 100zł, następnie kupiłam muszle laktacyjne Medela za 50zł (ułatwiały wietrzenie i gojenie) i na tym zakończył się mój wkład finansowy w karmienie. Cztery tygodnie docierałam się z córką (dosłownie), a po upływie miesiąca nie wydarzyło się nic, żaden nawał, żaden zator, karmienie stało się naturalnym elementem w rytmie dnia codziennego. Nie było dnia, kiedy zastanawiałabym się, czy mam mleko, czy nie mam mleka, czy ona się najada, czy może potrzebuje więcej - nabrałam swobody, luzu i widziąc że jest dobrze nie szukałam dziury w całym. Ani razu nie użyłam laktatora. Miałyśmy momenty jedzenia co 2 godziny przez trzy dni, dzień, noc, ale brałam to na klatę wietrząc skok rozwojowy czy nowe zęby. Byłam pewna, że robię dobrze, a karmienie dało mi wiarę we własne siły. Uwierzyłam w swoją matczyną intuicję.

Wokół karmienia piersią narosło wiele mitów i tak, nawet ja usłyszałam, że może bym już nie karmiła w nocy, bo będziemy miały próchnicę (co jest bzdurą). Że lecząc się antybiotykiem na zapalenie krtani powinnam odstawić na tydzień (jak się wraca do karmienia piersią po tygodniu??). Zderzyłam się z niewiedzą, może inaczej, z brakami w wiedzy u lekarzy pediatrów i internistów...

Noszę ze sobą telefon, w którym mam zapisany Laktacyjny Leksykon Leków - niesamowicie przydatny serwis, w którym znajdziecie spis wszystkich leków wraz z informacją czy można stosować karmiąc piersią (i często trzeba go podsunąć pod nos lekarzowi...). Bardzo zasmuciła mnie historia jednej instagramowej mamy, która zachorowała na ospę, dostała lek Heviran, a lekarz powiedział że przy nim bezwzględnie trzeba odstawić. Jej córka miała miesiąc, ona biorąc ten lek mogła karmić dalej, a mała dostałaby komplet przeciwciał. Nie wiem jak skończyła się ta historia, więm natomiast, że była to udręka zarówno dla niej, jak i dla jej córeczki. Coś, czego można było uniknąć.

Inne mity, którymi obwarowane są kobiece piersi karmiące to:

- trzeba trzymać restrykcyjną dietę - głupota, jemy wszystko, eliminacje zaczynają się dopiero w przypadku zauważenia objawów alergii;

- duży stres może spowodować zanik pokarmu - nieprawda - stres może utrudnić wypływ mleka (spada poziom oksytocyny), ale pokarm nie znika z dnia na dzień;

- trzeba opróżniać pierś do końca po każdym karmieniu - tylko jak to zrobić, skoro piersi produkują mleko nieprzerwanie? To było jedno z pierwszych pytań zadanych mi zarówno przez mamę jak i teściową "czy opróżniam pierś po każdym karmieniu?" hmm, chyba nie;

- im większe piersi tym więcej pokarmu - mit! w celu zgłębienia tematu odsyłam na Mataję;

- jeżeli kobieta nie karmi piersią, zachowa kształt biustu - bzdura totalna, żeby zachować kształt biustu nie należy zachodzić w ciążę, bo na zmianę kształtu piersi i kondycji skóry wpływają zmiany hormonalne już podczas ciąży (do tego dochodzi genetyka);

- nie można ćwiczyć, bo mleko się zważy/skwaśnieje - kolejna moja ulubiona bzdurka - ruch i ćwiczenia nie zmieniają składu mleka;

- nie można pić alkoholu - MIT - można! jeśli odstępy między karmieniami wydłużają się do trzech godzin lub więcej, możesz sobie matko pozwolić na małe piwo, serio! Promili w mleku jest zawsze tyle samo co w krwi. Nie ma ich w krwi - nie ma ich w mleku. Proste.

No to zdrówko! Dziś wieczorem umawiamy się na piwo. Co jeszcze dopiszecie do listy mitów?

Zdjęcia wykonała podczas zeszłorocznej Mlekoteki we Wrocławiu Monika Mo Dawidowicz.

Trzy mamy, trzy blogerki znają Matkę Naturę z każdej jej strony. Same walczyły o dobry i zdrowy poród, o karmienie naturalne, o własne wybory. Teraz dzielą się swoją wiedzą i doświadczeniem oraz zapraszają na cykl wpisów, poświęconym świadomemu macierzyństwu w zgodzie z naturą. Nie będzie polemiki z innymi metodami, nie będzie dyskredytowania odmiennych przekonań. Wierzymy, że bez względu na dokonywane wybory, każda mama chce dla swojego dziecka najlepiej. My tylko pokazujemy i polecamy nasze. 

Matka Córek - Piwnooka - Antoonovka

Dotychczas w cyklu ukazały się posty:

Ciąża fizjologiczna

Zachcianki w ciaży

Prawa w ciąży i na porodówce 

Poród domowy

Placentofagia 

VBAC